Vogels hebben al heel veel jaren een diepe betekenis. Ze staan symbool voor vrijheid, vrolijkheid en leven. Tijdens mijn wandelingen door niemandsland zijn ze mijn stille gezellen, altijd inspirerend.

Tussen al die vogels neemt de struisvogel een bijzondere plaats in. Voor mij is het een dier vol tegenstrijdigheid – en misschien juist daardoor zo intrigerend. Een vogel die niet kan vliegen. Zijn verschijning is tegelijk ontwapenend en lachwekkend, maar achter die zachte blik schuilt een ontembare oerkracht. We kennen allemaal de uitdrukking ‘je kop in het zand steken’, maar ik zie de struisvogel als het tegenovergestelde: een spiegel die ons uitnodigt om de blik te heffen en de wereld onbevreesd tegemoet te treden.

​

Mijn drijfveer – mijn ikigai – is het tot leven wekken van deze vogels, met al hun kracht en kwetsbaarheid, in mimiek en beweging. Ik schilder zonder penseel. Ik giet, smijt, spat en gooi verf op doek, alsof de vogels zelf door mijn handen willen ontsnappen. De kleuren stel ik altijd zelf samen, nooit rechtstreeks uit de tube, want elke tint moet uniek zijn, bezield, geladen met emotie.

In mijn atelier, waar muziek de tijd oplost, wordt ieder doek een verhaal. Een dans van verf en stilte, een zoektocht naar balans tussen compositie, textuur en kleur. Zo ontstaat een schilderij dat meer is dan beeld alleen: het wordt een ziel in kleur gevangen.

Nele
‘die van de vogels’